Rozdział I ,jestem ciekawa czy Wam się spodoba....:D

Rozdział    I



-Clarie, wstawaj!!! -krzyknęła do mnie mama.
-Nie... daj mi jeszcze  5 minut, zaraz wstanę-powiedziałam przyciskając twarz do poduszki.
Po chwili usłyszałam otwieranie drzwi i głos mamy tuż przy mojej głowie.
-Clarie obudź się !!! -krzyknęła  z rozdrażnieniem mama.
-No, ale ja nie mam siły....-odpowiedziałam jej sennym głosem nie podnosząc głowy z poduszki.
-Mówisz, że nie masz siły...nie martw się pomogę ci -powiedziała po chwili. Sekundę później ja i cała moja pościel leżała na podłodze.
-No wiesz co mamo....-odezwałam się wkurzona.
-Co taka zdziwiona??Powiedziałam, że ci pomogę w wstawaniu.
-No, ale nie w ten sposób-powiedziałam i znowu ległam na poduszki.
-O nie tym razem moja panno, wstajemy!!-powiedziała i wyciągnęła poduszkę spod  mojej głowy a ja rąbnęłam nią w podłogę.
-Ała!!!! To bolało-krzyknęłam zdenerwowana.
-Może to cię w końcu obudzi.
-Jasne, raczej będę miała wielkiego guza na głowie.-odpowiedziałam jej i walnęłam ją poduszką.
-Więc teraz tak się bawimy? Wzięła poduszkę i oddałam mi cios. Zaczęła się walka na śmierć i życie ,w całym pokoju latały pióra, ale żadna z nas nie chciała się poddać. Gdyby nie tata  i Thomas cały mój pokój pokryłby do reszty śnieg z piór.
-Ej, co wy robicie?-zapytał zszokowany tata stojąc z kawą w ręku i dziwnym wyrazem twarzy.
-A nie widać? -odpowiedziała mu mama ze śmiechem nadal bijąc mnie poduszką.
-Tato ratuj ona zaraz wygra, pomóż!!!
-O boże co ja mam z wami dobrze, że chociaż Thomas jest normalny.-powiedział zakrywając twarz wolna ręką i uśmiechnął się.
-Kto, normalny??-spytał Tom,który właśnie przyszedł.
    Kiedy zobaczył mnie i mamę kanapka którą jadł prawie  wypadła mu z ust i nie wylądowała na ziemi.
-Ty jesteś normalny  a w porównaniu z nimi to święty.
-Bez przesady, tato...-odpowiedział mu Thomas z tajemniczym uśmiechem i błyskiem w oku, który tylko ja zauważyłam.
Tata popatrzył  dziwnie na niego chwilę i wziął się do ogarnięcia mnie i swojej żony.
-No moje panie już koniec tego dobrego. Clarie ubieraj się, bo się spóźnisz a ty Amando sprzątasz to.
-Chyba sobie żartujesz, George.
-Hahaha, masz za swoje.-powiedziałam do niej śmiejąc się i pokazują język.
-Ach nie martw się kiedyś się policzymy masz szczęście, że musisz iść do szkoły i nie musisz tego sprzątać.
-Oj nie wiem czy takie szczęście.
-Nie martw się...dałaś  sobie radę w gimnazjum to dasz radę też w liceum.-powiedziała i dała mi buziaka na pocieszenie.
-Fuuuuu mamo!-krzyknęłam zniesmaczona, ale zaraz się uśmiechnęłam.
-No  dobra , szybko ubieraj się i chodź na śniadanie.
-Jasne tylko w co się ubrać...-spytałam kiedy wychodziła.
-W to w  czym jest ci wygodnie.
-No nie co ja mam na siebie założyć?-pomyślałam.
Zaczęłam przymierzać różne bluzki, spodnie a nawet spódnice, ale kiedy zobaczyłam która jest godzina chwyciłam pierwszą lepszą bluzę,T-shirt, jeansy, trampki i kolczyki wkręty. Kiedy już się ubrałam chwyciłam szczotkę i popędziłam na dół w tym samym czasie czesząc włosy.
    Mama przygotowała pyszne śniadanie, ale ja tylko chwyciłam kanapkę z serem i herbatę z cytryną. Szybko zjadłam i pobiegłam na górę do łazienki żeby umyć zęby oraz do pokoju po plecak i już mnie nie było.
Na przystanek doszłam akurat gdy przyjechał autobus,byłam szczęśliwa,że zdążyłam. Byłoby głupio gdybym spóźniła się już pierwszego dnia. Kiedy drzwi  autokaru otworzyły się zrobiłam głęboki oddech i wsiadłam. Na tyłach autobusu zobaczyłam sporo nieznanych twarzy, więc usiadłam na samych przodach. Włożyłam słuchawki do uszu, włączyłam rocka i czekałam aż dojadę na miejsce.