Rozdział XVI

 Ten rozdział dedykuję :

-Bloody Mary ^^

-Wiktorii(pielgrzymowi) <3 !

-Karolajnie <3 !

Muzyka 

 Nie, proszę ! Krzyczę biegnąc przed siebie. Dookoła mnie są stare powyginane drzewa i zeschnięte krzaki. Ktoś cały czas mnie goni. Nie widzę kto to bo jest strasznie ciemno, ale wiem, że ten ktoś chcę mnie skrzywdzić. W końcu potykam się i upadam. Podnoszę się jak najszybciej i chcę biegnąć dalej, ale czyjaś ręka łapię mój nadgarstek. Chwilę potem jestem przyciśnięta do pnia drzewa. Przede mną stoi człowiek o niezwykłej urodzie. Jego czarne włosy zasłaniają jedno z oczu. Próbuję się wyrwać, ale napastnik jest wyższy i silniejszy ode mnie, przeszywa mnie wzrokiem swoich brązowych oczu. Chcę krzyknąć, ale on robi coś niespodziewanego... całuję mnie udaremniając mój pomysł. Szamotam się i udaję mi się wydostać. Nieznajomy śmieję się cicho i podchodzi do mnie powoli a ja z każdym jego krokiem do przodu cofam się.

-Kim ty jesteś? Co ty sobie wyobrażasz ?!-wrzeszczę oszołomiona.

-Jeszcze nie nadszedł właściwy czas...-powiedział i tajemniczo się uśmiechnął.

-C-co ?-nic z tego nie rozumiałam.

-Nie martw się. Niedługo się spotkamy.

-Nie ma takiej opcji. -krzyknęłam i pobiegłam przed siebie. Za sobą usłyszałam tylko śmiech nie znajomego i trzepot jego peleryny. Kiedy się odwróciłam zauważyłam jakiś cień a poza tym pustka. Ruszyłam dalej, lecz nie uszłam daleko, ktoś podciął mi nogi.

-Pokaż co potrafisz.-krzyknął nieznajomy.

-Już ci zaraz pokażę-powiedziałam przez zaciśnięte zęby wstając. W odpowiedzi usłyszałam śmiech. Dobra, koniec tego ! Ten idiota się ze mnie śmieję ! Popatrzyłam dookoła siebie i nic nie zauważyłam. Chwilę potem znowu leżałam twarzą w ziemi.

-Pokaż się !!!-krzyknęłam powoli wstając. Jak on to robi? Nawet nie słyszę jego kroków...

-Co z tego będę miał?-zapytał zaciekawiony.

-Sińca pod okiem i może kilka wybitych zębów o ile będę łagodna.-wrzasnęłam nieźle wkurzona. Znowu usłyszałam śmiech.

-Użyj swoich mocy. Znajdź mnie i udowodnij czego jesteś warta.-powiedział zmieniając głos z irytującego na poważny.

-No mamy mały problem... Ja nie mam żadnych mocy-powiedziałam wstając i słuchając wszystkich odgłosów dookoła siebie.

-Wątpię. Posiadasz je, lecz są na razie uśpione.

-Boże, pokaż się w końcu !-warknęłam wkurzona.

-Jak sobie życzysz-powiedział i zmaterializował się przede mną. Dosłownie kilka centymetrów ode mnie.

-Dobra nie to miałam na myśli-powiedziałam zdezorientowana.

-A co ?-Zapytał a jego usta znalazły się kilka centymetrów od moich. Czułam jego ciepły oddech na policzku.

-J-ja...-nie mogłam wymyślić żadnej sensownej wypowiedzi.

-Na razie mała. Kiedy indziej dokończymy tą rozmowę-powiedział i zamachnął mi swoją ręką przed oczami. Las zaczął zlewać się w ciemną plamę a ja stałam na środku jej oszołomiona. Kto to, cholera był?!

Powoli zaczynała mi powracać świadomość. Słyszałam zaniepokojone głosy, które należały do moich rodziców i Fairena. Nawet całkiem się jeszcze nie obudziłam a ból dawał mi już nie źle w kość. Ta trucizna robiła swoje.

Powoli uniosłam powieki i zobaczyłam moich rodziców siedzących obok łóżka na którym leżałam. Mama płakała a mój ojciec próbował ją uspokoić przytulając do piersi. Popatrzyłam za okno gdzie zobaczyłam pierwsze płomienie słońca. Spróbowałam podnieść się do góry, ale ból uniemożliwił mi to. Jęknęłam i ścisnęłam mocniej kołdrę.

-Clarie, nareszcie się obudziłaś. Tak się bałam-powiedziała do mnie mama, gładząc mój policzek. Jej własny pokrywały strumienie łez.

-Ile spałam?-zapytałam krzywiąc się z bólu.

-Cztery dni. Okrągłe siedemdziesiąt dwie godziny.-powiedział tata. Na jego twarzy zauważyłam ulgę.

-Dzięki temu nie czułam bólu. Odtrutka jest już gotowa?-zapytałam.

-Prawie. Za kilka godzin wszystko powinno już być skończone.

-Będziesz musiała wytrzymać, kochanie.-stwierdziła moja matka nadał głaszcząc mnie po policzku.

-Jakoś dam radę-odpowiedziałam zaciskając zęby. Nie chciałam robić im zmartwień. Dopiero ich poznałam a już narobiłam im strachu. Super zaczęłam.

-Czym w ogóle jest ta trucizna?-zapytałam. Musiałam coś robić a rozmowa pomagała mi zapomnieć o bólu, który z każdą chwilą robił się coraz gorszy.

-Praktycznie rzecz biorąc to nie trucizna, ale bardzo silny jad. Należący do Iriola. Sprawia, że jego ofiara czuję straszliwy ból, który zwiększa się z każdą chwilą. Niby nie zabija jak jakaś silna trucizna, ale ból jaki sprawia może zabić. -powiedział Fairen jeszcze bardziej mnie dobijając.

-Pocieszyłeś mnie-powiedziałam cicho i jęknęłam.

-Odtrutkę bardzo ciężko stworzyć jest potrzebne bardzo dużo ziół i rzadkich składników. Udało mi się je zdobyć i odtrutka jest już prawie gotowa.-kontynuował. Chciałam coś powiedzieć, ale ból nie pozwolił mi na to. Skuliłam się walcząc z kolejnymi falami bólu. Moja mama wstała i mocno uściskała. Nie mogła dla mnie nic więcej zrobić wiedziała, że jest bezradna.

-Spokojnie, Clarie jesteśmy tu z tobą-powiedziała.

-Wiem-powiedziałam. Przypomniała mi się sytuacja z mojego wypadku. Luke powiedział mi wtedy podobne słowa, lecz teraz go tu nie było. Nie żył i to była moja wina.

***

Po jakiś trzech godzinach odtrutka była gotowa a ja wykończona. Ból stał się tak straszny, że prawie krzyczałam. Kuliłam się i głośno płakałam. Nie mogłam nic zrobić aby ból stał się mniejszy. Cały ten czas byli przy mnie moi przyjaciele i rodzeństwo. Pod koniec trzeciej godziny czekania byłam cała lepka od potu i trzęsłam się z bólu. Zaciskałam mocno zęby i ręce na pościeli. Dziewczyny próbowały mi jakoś ulżyć w bólu robiąc zimno okłady, lecz mało to dawało. Byłam już u kresu sił kiedy zjawił się Fairen z odtrutką. Zaczęłam oddychać głęboko aby lepiej dotlenić mózg i rozjaśnić trochę umysł. Mało to dawało.

-Niedługo przestanie. Wytrzymaj jeszcze chwilę-powiedział wyciągając z sakiewki małą buteleczkę.

-Już długo tak nie wytrzymam-wykrztusiłam. Fairen powoli podszedł do mnie i wlał mi zawartość fiolki do ust. Nareszcie...

Zdziwił mnie smak eliksiru. Nie był tak ohydny jak inne, ale słodki jak miód. Tak pomyślałam na początku. Jednak piekło zaczęło się za chwilę.

Moje gardło zaczęło palić jakbym miała w ustach małe ognisko. Chwyciłam się ręka za gardło i otworzyłam szeroko oczy.

-Wody-powiedziałam.

-Nie wolno. Inaczej odtrutka nie podziała.-powiedział smutno Fairen.

-Pali...-powiedziałam teraz paliły mnie też płuca. Zaczęłam oddychać płytkim oddechem. Po chwili miałam uczucie, że całe moje ciało się pali. Chwyciłam się za głowę i skuliłam. Łzy same pociekły mi z oczu. Zaczęłam się rzucać po łóżku.

-Przytrzymajcie ją bo zrobi sobie krzywdę.

-Fairen...-powiedziałam zbolałym głosem. Chciałam wyć z bólu jaki teraz czułam, lecz popatrzyłam w oczy mędrca. Zauważyłam w nich smutek i ból.

-Przepraszam, Clarie,musisz to wytrzymać. Odtrutka sprawi, że jad zniknie z twojego organizmu, ale jest to bardzo bolesne.

-Puśćcie mnie-krzyknęłam i wyrwałam ręce z uścisku i przycisnęłam je do głowy.

-Clarie- powiedziała Darcy podchodząc do mnie. Popatrzyłam na nią przerażonymi oczami. Najpierw ból nie do zniesienia a teraz to. Czułam się jakby ktoś palił mnie żywcem.

-Darcy, ja się palę !-krzyknęłam i głębiej wcisnęłam twarz w poduszkę. Mój oddech stanowiły płytkie oddechy.

-Clarie, musisz wytrzymać. Jesteś silna dasz radę.-powiedziała do mnie chcąc mnie przytulić. Ale ja już nie panowałam nad sobą. Myślałam tylko o bólu jaki czuję. Poczułam wzrastającą we mnie moc. Jakby coś we mnie chciało się w końcu uwolnić.

-Odejdźcie, proszę.-powiedziałam.

-Clarie, nie zostawimy Cię samej.-powiedział Rafael.

-Coś się ze mną dzieję, odejdźcie .-powiedziałam ostrzej.

-Clarie -zaczął Rafael.

-Zostawicie mnie w spokoju !-krzyknęłam i całe pomieszczenie się zatrzęsło.

Wszyscy popatrzyli na mnie przerażeni. A ja czułam, że coś we mnie się uwolniło.

-Jej moc się obudziła-powiedział Fairen.

-Ja....-chciałam coś powiedzieć, lecz w tym momencie opuściły mnie wszystkie siły i zemdlałam. Pozostał tylko ból i jakieś dziwne wrażenie.

 

***

Pięć dni później...

Od tamtego wydarzenia minęło już kilka dni. Następnego ranka obudziłam się skrajnie wyczerpana, ale nie czułam już bólu. Rodzice kazali mi odpoczywać, ale ja po dwóch dniach czułam się już świetnie. Jednak muszę przyznać, że pierwsze godziny po przebudzeniu były okropne. Obudziłam się późnym wieczorem i od razu poczułam, że jestem strasznie słaba. Nie mogłam ruszyć nawet ręką. Udało mi się otworzyć oczy i przekręcić głowę dzięki czemu inni zauważyli, że się obudziłam.

Teraz zmierzałam na spotkanie z moimi rodzicami, którzy chcieli ze mną o czymś bardzo ważnym porozmawiać. Przypomniałam sobie całe moje dzieciństwo i cały zamek. Wiem już gdzie znajdują się najważniejsze pokoje. Takie jak sala balowa czy biblioteka do której zaczęłam często przychodzić. Niestety już za pierwszym razem zauważyłam, że połowa książek jest w innym języku. Roselie wytłumaczyła mi, że to staro estralioński.

Dobra raz zdarzyło mi się pomylić łazienkę z pokojem Rafael, ale to była noc i już prawie spałam. Wracając do spotkania z moimi rodzicami. Ostatnio ciężko im było znaleźć czas aby ze mną porozmawiać. Zajmowali się sprawami państwa, lecz dziś już skończyli i chcieli ze mną koniecznie o czymś porozmawiać. Po paru minutach byłam już w ich salonie gdzie ostatnio rozmawialiśmy. Przywitałam się z nimi i zauważyłam cztery osoby za nimi.

-Kim oni są?-zapytałam.

-Clarie ,to będą twoi nauczyciele.

-Nauczyciele? Czego?

-Kontroli nad twoją mocą.

Serio seryjnie? Nawet tutaj muszę się uczyć?-pomyślałam, ale nic nie powiedziałam. Porozmawiałam jeszcze chwilę z rodzicami, przywitałam się z nauczycielami i wyszłam. Wyglądali na miłych ludzi, ale pozory często mylą. Musiałam z kimś pogadać. Przypomniało mi się że Rafael mówił mi coś o jakimś swoim treningu, więc poszłam go poszukać. Może czegoś uda mu się mnie nauczyć. Znalazłam go na jednej z sali do ćwiczeń. Pojedynkował się z jakimś facetem na miecze. Nie źle- pomyślałam widząc ich ruchy. Walka, którą toczyli wyglądała jak jakiś niezwykły taniec. Oparłam się o framugę drzwi nie mogąc oderwać od nich oczu. Skończyli kiedy Rafael przyłożył nie znajomemu miecz do gardła.

-Brawo, braciszku-powiedziałam klaszcząc.

-Nawet nie zauważyłem kiedy przyszłaś.-powiedział zdyszany uśmiechając się do mnie.

-Nie dawno. Jak wy to robicie to wyglądało jak taniec z mieczami.

-Na prawdę?

-Byłeś niesamowity. Ty również-powiedziałam bratu i nieznajomemu.

-Dziękuję, pani.-powiedział młody mężczyzna trochę starszy ode mnie. Jego niebieskie oczu lśniły a brązowa czupryna błyszczała od potu.

-Jaka tam pani, mów mi Clarie.-powiedziałam posyłając mu uśmiech.

-Oczywiście, pa...Clarie.

-Mogę się dowiedzieć jak masz na imię?

-Theodorelen Giorloni, do usług-powiedział lekko się kłaniając.

-Będę Ci mówiła Theo? Pasuję ci ?-zapytałam.

-Tak-powiedział i nieśmiało się uśmiechnął.

-Chcesz spróbować ? Mogę nauczyć Cię podstawowych ruchów i pchnięć.-zapytał Rafael po chwili.

-Jasne.

Resztę dnia spędziłam na nauce różnych sekwencji. Szło mi nawet nieźle. W między czasie opowiedziałam Rafaelowi o nauce jaka mnie czeka. No i tak jakoś wyszło, że zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim w czasie ćwiczeń. Na prawdę go polubiłam i cieszyłam się, że mam takiego brata. Wieczorem padałam z nóg. Rafael odprowadził mnie pod drzwi pokoju i przypomniał.

-Pamiętaj, że łazienka jest na końcu korytarza po lewej.

-Dzięki, wtedy to był wypadek prawie spałam.

-Szkoda, że inne dziewczyny się tak nie gubią.

-Rafael,no wiesz co. Nie spodziewałam się tego po tobie.

-Czego?- zapytał się śmiejąc.

-Oj ty już wiesz czego.

-Dobra już znikam. Padam z nóg.

-Ja też dobranoc.-pożegnałam się i poszłam do mojego pokoju.

Od razu padłam na łóżko wyczerpana. Jutro miałam zacząć lekcję. Muszę trochę odpocząć przed jutrem. Wzięłam z szafy piżamę i szybko się przebrałam. Wskoczyłam pod kołdrę i natychmiast usnęłam.

Obudził nie zimny podmuch wiatru. Otworzyłam oczy i zobaczyłam otwarte okno. Powoli wstałam chcąc je zamknąć i poczułam jak ktoś chwyta mnie od tyłu za włosy. Od razu oprzytomniałam. Nie tylko nie to... Chciałam krzyknąć, ale nieznajomy zakrył mi usta ręką. Szarpałam się ile miałam tylko sił, ale nic to nie dawało.

-Przestań albo poderżnę Ci gardło-powiedział znajomym głosem.

-Rozumiesz co się do ciebie mówi?-krzyknął Sigarel kiedy nadal się szarpałam. Mocniej pociągnął mnie za włosy a ja krzyknęłam z bólu. Jednak nie przestawałam się szarpać.

-Cóż to zrobimy do inaczej.-powiedział i rąbnął mnie w tył głowy a ja straciłam przytomność.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

No więc tego ten...

Siemanko...

Na prośbę jednej takiej osoby dodałam ten rozdział...

Ostrzegam wszystko pisane i poprawiane na szybko !

Masa błędów itp. 

Czekam na opinię w komentarzach ! Jak tam koniec rozdziału ? ^^

Kocham was wkurzać <3 !

Asikeo^^