Rozdział XIII

 

Ten rozdział dedykuję:

-Staniowi ! Karolajnie! Białemu murzynowi ! Everybody Stańczyk ! Kocham !!!<3 (Nie zabijaj jutro :*)

-Wiktorii ! Pielgrzymowi, który nosi sandały na rzepy ! MEIPF ! <3  Wiesz, że cię kocham ! ( Ale i tak zabiję za próbę rozbicia Aidabell !)

-J.K i S.M <3 Które chyba czytają tego bloga ! :*

 

Muzyka 

Ciemność. Znowu znajduję się w tej samej próżni co ostatnio. Wszędzie dookoła mnie widzę czerń. Mam wrażenie jakbym znajdowała się w czarnej dziurze. Potrząsam głową i próbuję iść dalej, ale nagle uzmysławiam sobie, że unoszę się w powietrzu. Patrzę za siebie i widzę piękne skrzydła mieniące się kolorami. Zaraz. One wyrastają z moich pleców. Przez chwilę nie wiem co mam myśleć. Ja mam skrzydła... ?! Nie wierzę. Zaczynam nimi machać i lecę przed siebie. Do moich uszu dochodzą jakieś szepty które z każdą chwilą przybierają na sile. Po minucie są tak głośne, że muszę zakryć uszy. Próbuję odlecieć, uciec, znaleźć jakieś wyjście. Niestety nie mogę. Macki ciemności powracają i zaczynają ciągnąć mnie w tył. Szepty przekształcają się w przeraźliwy krzyk, który jest nie do zniesienia. Moja głowa zaraz pęknie od tego hałasu. Szarpię z całych sił, ale moje wysiłki idą na marne. Nagle widzę światło, które kieruję się w moją stronę. Chwilę potem jestem pomiędzy mrokiem a ciemnością. Stoję na samej krawędzi pomiędzy tymi dwoma siłami.

No i właśnie w tym momencie zaczyna mi wracać świadomość. Musiałam zemdleć-pomyślałam. Boże, co za przedziwny sen. Mam już dość mroku. Zaraz gdzie ja jestem? Ostatnie co pamiętam to jakieś zielone przejście w które wniósł mnie Dante. Czuję dotyk na moim czole i krzywię się, lecz ból za chwilę mija. Otwieram powoli oczy kiedy ktoś kończy wycierać moje czoło mokrą szmatką. Rozglądam się dookoła i dostrzegam trzy osoby siedzące z tyłu i jakiegoś mężczyznę stojącego nade mną. Przyglądam mu się dokładniej. Ma na sobie długą ciemno-brązową szatę z kapturem, który zakrywał mu prawie cała twarz. Jednak udaje mi się zauważyć jego brązowe oczy i kilka kosmyków blond włosów pokrytych w większości siwizną. On mi kogoś przypomina... Nagle otwieram szeroko oczy z przerażenia. Przecież ja go znam !!! To jest ten mnich z mojego snu. Boże, to jest niemożliwe. Próbuję odsunąć się od niego jak najdalej, ale powstrzymuje mnie straszny ból głowy. Czołgam się do tyłu. O boże a jeśli on znowu chcę coś zrobić z moją pamięcią? Musze stąd uciekać i to już. Auć ! Moja głowa, ale boli !

-Chyba się już obudziła-powiedział ochrypniętym głosem starzec.

-Nie to nie możliwe. Odejdź ode mnie !-krzyknęłam przerażona. On jest nieobliczalny. Może mi coś zrobić ! Nie chcę tracić mojej pamięci !

-Spokojnie-próbował mnie uspokoić. Zrobił kilka kroków w moją stronę a ja jeszcze bardziej cofnęłam się. Zaraz spadnę z tego łóżka. Zaraz. Skąd ja się tu wzięłam?!

-To nie może być prawda. Widziałam Cię w moim śnie. Czy ja śnię? Moment ja żyję? -powiedziałam zdezorientowana. Nie wiedziałam co dzieję się dookoła mnie. Jakim cudem ja żyję? Powinnam być martwa. Przecież szkoła się paliła a ja nie mogłam się wydostać... Co tu się do jasnej cholery dzieję ?!

-Widziałaś mnie? Ach, moja mikstura musiała przestać działać-powiedział mędrzec. A ja popatrzyłam na niego jak na jakiegoś obłąkańca. Co on do mnie mówi? Jaka mikstura?

-Gdzie jestem ? Jak ja się tu znalazłam?-powiedziałam i chwyciłam się za głowę. Odwracając się do mężczyzny. Dlaczego moje życie stało się takie popaprane? Wszystko mi się pomieszało. To sen czy jawa? Boże, co się ze mną dzieję ? Chwilę potem siedziałam w objęciach Dante'go, który próbował mnie jakoś pocieszyć.

-Clarie, uspokój się. Kiedy Fairen Cię uleczy wszystko Ci wyjaśnimy.

-Dante, gdzie ja jestem?-spytałam i popatrzyłam na niego zagubionym wzrokiem. Nie wiedziałam dosłownie nic.

-W domu.-powiedział lekko się uśmiechając.

-Co? To nie wygląda jak mój dom.-powiedziałam patrząc na pomieszczenie w którym się znajdowałam. Ściany pokoju były pokryte szkarłatną tapetą w geometryczne wzory. Wyglądało to naprawdę ślicznie w połączeniu z meblami z ciemnego drewna. Ja siedziałam na wspaniałym łożu pośrodku komnaty a nade mną znajdowały się belki podtrzymujące sufit.

-Clarie, zaraz wszystko Ci wyjaśnimy. Pozwól aby Fairen Cię uleczył.-namawiał mnie Dante.

Popatrzyłam głęboko w oczy Dante'mu bojąc się ,że ten mnich znowu wykasuję mi pamięć.

-Wyleczysz mi tylko rękę,tak ? Żadnego kasowania pamięci?-zapytałam Fairena.

-Obiecuję.-odpowiedział lekko się kłaniając i przyłożył rękę do piersi.

-Dobra.-wyjęłam chorą rękę spod kołdry i zdjęłam z niej temblak. Podałam mu ją a on bardzo dziwnie ją chwycił. Kciukiem i małym palcem dotknął dołu mojego nadgarstka a środkowym góry i zaczął coś mamrotać. Momentalnie ból ustąpił a w mojej głowie usłyszałam cichy śpiew. Był to głos Fairena teraz nic nie mamrotał tylko śpiewał po cichu jakąś pieśń, której nie rozpoznawałam. Wszystkie słowa brzmiały bardzo dziwnie. Nie mogłam nic z tego zrozumieć. Kiedy skończył mogłam już swobodnie poruszać nadgarstkiem.

-Jak to zrobiłeś ?-zapytałam zaskoczona.

-Za pomocą mojej mocy.

-Kim ty jesteś? A raczej czym ?-spytałam spanikowana.

-Clarie, zaraz Ci wszystko wytłumaczymy. Dasz radę wstać ?-powiedziała Darcy. Pokiwałam głową i powoli wstałam z łóżka. Świat przede mną przez chwilę wirował, ale po chwili wszystko było już w porządku. Ellie wzięła mnie pod rękę i ruszyliśmy. Trochę szumiało mi jeszcze w głowie i czułam lekkie kłucie w skroniach, ale mogłam to wytrzymać.

-Dokąd idziemy ?-zapytałam zdezorientowana.

-Do salonu.

-Elizabeth, co to za miejsce? Ja....ja je pamiętam. Śniłam o nim. Jesteśmy w jakimś zamku prawda ?

-Tak. Zaraz dowiesz się wszystkiego.-powiedziała dziewczyna. Widziałam, że była trochę zdenerwowana. Lekko marszczyła brwi co znaczyło, że nad czymś się zastanawiała.

-Dobrze.-odpowiedziałam i dałam się dalej prowadzić. Szliśmy korytarzem z mojego snu. Popatrzyłam na ściany. Teraz nie wisiały na nich podarte gobeliny, ale całkiem nowe. Były prześliczne. Na niektórych widniały skrzydła i kwiaty a na innych zamek z mojego snu. Ten kto je robił ma ogromny talent.-pomyślałam. Przeszliśmy jeszcze kilka korytarzy i doszliśmy do wielkich drewnianych drzwi. Miały liczne zdobienia, ale moją uwagę przykuła para skrzydeł na samym środku. Wyglądały jak prawdziwe. Kiedy je otwarto skrzydła rozdzieliły się.

Weszliśmy do pokoju w którym siedziała jakaś czwórka. Dwoje dorosłych i dzieci. Ściany pokoju były pomalowane na szary kolor. Wszystkie meble zostały wykonane z jasnego drewna. Całość dopełniał kryształowy żyrandol, który pasował do mebli jak ulał. Na środku stała mała kanapa a przy niej kilka foteli. Pośrodku znajdował się nieduży stolik zrobiony ze szkła. Stanęłam jak wryta i zachwiałam się kiedy zobaczyłam kto jest w tym pomieszczeniu. Na kanapie siedziała para z mojego snu. Teraz byli kilkanaście lat starsi, ale to nadal byli oni. Natychmiast wstali i zaczęli iść w moim kierunku. Ja gwałtownie zaczęłam się cofać. Boże, ja śnię ! To nie może być prawdziwe !

-Nie, to niemożliwe, niemożliwe...-mówiłam i nadal się cofałam.

-Clariesten -powiedziała łagodnie kobieta. W jej oczach widziałam łzy wzruszenia.

-To nie prawda, wy nie jesteście prawdziwi. To kolejny mój pokręcony sen. Zaraz się obudzę-powiedziałam i zaczęłam się szczypać w rękę, lecz to nic nie dawało. Zaczęły mi się trząść kolana. To wszystko nie jest realne.

-Kochanie, to nie jest sen.-powiedział mężczyzna z mojego snu.

-Dante, Darcy, Ellie kim oni są? Wytłumaczcie mi wszystko. Ja nic nie rozumiem-powiedziałam i pobiegłam w kierunku przyjaciół. Ellie przytuliła mnie dzięki czemu nie upadłam słysząc słowa nieznajomych.

-Clariesten, jesteśmy twoimi biologicznymi rodzicami.-powiedziała kobieta. A pode mną nogi się ugięły. Nie runęłam na ziemię tylko dzięki Elizabeth. Ona przytrzymała mnie przy pomocy Dante'go i zaprowadzili mnie do jednego z foteli i pomogli usiąść. Szok ! Jedyne co czuję w tym momencie to szok ! Nie mogę nic powiedzieć.

 Muzyka

-Ale....Ja już nic nie rozumiem-powiedziałam kiedy już się otrząsnęłam. Ręce zaczęły mi drżeć, więc przycisnęłam je do twarzy. Nie wytrzymywałam już psychicznie. Zaledwie wczoraj dowiedziałam się, że jestem adoptowana a dziś poznaję swoich biologicznych rodziców. Moi przyjaciele podeszli do mnie i zaczęli uspokajać. Darcy przytuliła mnie i otarła łzy.

-Clarie, uspokój się. Zaraz wszystko zrozumiesz.

-Jak mam się uspokoić ?! Zaledwie przedwczoraj dowiedziałam się, że jestem adoptowana a dziś poznaję swoich prawdziwych rodziców ! Jak mam być spokojna !-wrzasnęłam i zakryłam dłońmi twarz.

-Clarie...

-G-gdzie ja jestem ? Co to za miejsce? Śniłam o nim. Nawet je kojarzyłam, ale nie wiedziałam skąd a teraz tu jestem. Jak ja się tu dostałam?-zapytałam z twarzą w dłoniach. Nie. Ja już dłużej nie wytrzymam. Chcę stąd wyjść, ale jeszcze bardziej pragnę poznać prawdę.

-Znajdujesz się w zamku Airlock. To jest twój dom, tu się urodziłaś i wychowywałaś w dzieciństwie aż do wojny z .....-przerwała moja matka. Jej mąż podszedł do niej i położył rękę na ramieniu dla otuchy.

-Aneronem -powiedziałam podnosząc głowę. Spojrzałam na swoich rodziców. Boże, jakie to dziwne. Do tej pory byłam przekonana, że jestem córką Amandy i George'a. A teraz dowiaduję się, że mam innych rodziców, którzy mieszkają w jakimś zamku...

-Pamiętasz ?-zapytała kobieta zszokowanym głosem.

-Tak...miałam sen o tym jak wysyłaliście mnie na ziemie. Jak Fairen wymazał mi pamięć i przeniósł na ziemię.

-Clarie, kochanie. My nie chcieliśmy tego robić, ale baliśmy się ,że coś Ci się stanie. Aneron był wtedy nieobliczalny. Myśleliśmy, że będzie chciał Cię zabić. Zrobiliśmy to dla twojego dobra.-powiedziała i rzuciła mi się na szyję. A ja mocno ją przytuliłam. Łzy napłynęły mi do oczu. To wszytko jest prawdą. Naprawdę. Ja nie śnię. Oni są moimi rodzicami. Nie mogę uwierzyć. Przytuliłam swoja matkę jeszcze mocnej. Po chwili dołączył do nas mój ojciec.

-Wiem. Zrobiliście to dla mojego dobra. Ale ja nie pamiętam nic innego....-powiedziałam.

-Peri musimy jej wszystko powiedzieć. Dzieci możecie nas na chwilę zostawić samych ?-zwróciła się do moich przyjaciół.

-Oczywiście,Wasza wysokość.-odpowiedzieli i wyszli. Zostałam sam na sam ze swoją rodziną. Moja matka wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do kanapy na której usiałyśmy i zaczęła mówić.

-Może zaczniemy od tego, że powiem Ci twoje pełne imię.

-To ja mam jakieś inne imię?

-Nawet kilka.-powiedziała lekko się uśmiechając.

-Okey...

-Twoje pełne imię to Clariesten Elanores Isabellin von Fallencrown.

-O kurczę...Nie mogłam nic innego powiedzieć. Zatkało mnie !

-Ja nazywam się Melioris a twój ojciec Perikulus von Fallencrown.

- Zaraz, Fallencrown? Upadła korona?

-Tak, nasz ród ma długą i niezwykłą historię, ale ją opowiemy Ci kiedy indziej.

-Dobrze.-odpowiedziałam.

-To jest Rafaelan i Rosalienes twoje rodzeństwo.-powiedziała wskazując siedzącą dwójkę.

-Mów mi po prostu Rafael-powiedział chłopak i posłał mi uśmiech. Spod jego ciemnej czupryny zauważyłam wpatrujące się we mnie brązowe oczy.

-Rafael? Ja pamiętam Cię ze snu.....byłeś wtedy taki malutki.-powiedziałam uśmiechając się do chłopaka, który lekko się zarumienił.

-Clarie ile pamiętasz ?-zapytał mój ojciec z troską w głosie.

Opowiedziałam im obydwa moje sny. Słuchali uważnie i na koniec kiwnęli głową.

-Mikstura Fairen'a musiała przestać działać. Ale coś musiało się stać aby do tego doszło. Zazwyczaj jego eliksiry dobrze działają.

- Miałam wypadek. Może dlatego nachodziły mnie te sny.

-Jaki wypadek ?-zapytała moja matka z przerażeniem w głosie..

-Spadłam ze schodów, ale nic poważnego mi się nie stało.

-O boże,na pewno?-zaczęła gadać jak Amanda. Nic dziwnego w końcu była moją matką.

-Spokojnie. Byłam dwa tygodnie w szpitalu i się mną zajęli.

- Och. Całe szczęście. Jak do tego doszło.?

Nie miałam chęci opowiadać im o moim wypadku, ale w końcu zdecydowałam się, że im powiem. Dopiero ich poznałam i nie chciałam przed nimi nic ukrywać. Powiedziałam wszystko a kiedy skończyłam moja matka zrobiła się strasznie blada. Myślałam, że zaraz zemdleje.

-Co się stało zrobiłaś minę jakbyś zobaczyła ducha?-zapytałam.

-Lukestian tam był ?

-Chodzi ci o Luke'a ? Tak był tam. O boże....-zaczęłam mówić i nagle przypomniał mi się pożar w szkole i wszystkie wydarzenia z tamtego dnia.

-Clarie, co się dzieję?-spytała widząc, że mam łzy w oczach.

-Luke on...Nie !-krzyknęłam i łzy poleciały mi po policzkach. Jak mogłam o tym zapomnieć ? Jak?! Zakryłam twarz dłońmi i zaczęłam łkać.

-Clarie, co się stało ?-zapytał ojciec widząc mój ból.

-Luke, on...mnie ...uratował...podczas pożaru,ale ...on ....-mówiłam jednocześnie głośno płacząc.

-Spokojnie,kochanie. Powoli powiedz nam co się wydarzyło-powiedziała i mnie przytuliła.

Streściłam im pokrótce cały pożar zaczynając od ataku Cassandry kończąc na uratowaniu mi życia przez Luke.

-Ja widziałam jakieś światło. Jakiś wir. Może udało mu się uciec-powiedziałam z nadzieją w głosie. Muszę się teraz opanować. Później będę opłakiwać Luke'a.

-Naprawdę nie wiem, z tego co mówisz. Było by to cudem.

-Czy Fairen'owi udałoby się przywrócić mi pamięć?-zapytałam, kiedy udało mi się już uspokoić.

-Zaraz z nim porozmawiam-powiedziała nadal mnie przytulając i głaszcząc plecy.

-Ja chcę Was poznać i przypomnieć dzieciństwo-powiedziałam uśmiechając się lekko w stronę rodzeństwa. Oni odwzajemnili mój uśmiech. Widzieli, że strata Luke'a to wielki cios dla mnie.

-Skarbie, my nadal Cię kochamy. Jesteś naszą córcią. Zrobiliśmy to oby Cię chronić, gdyby nie ta wojna...-zaczęła mi tłumaczyć mama.

-Wiem.

-Kiedy skończymy rozmawiać od razu porozmawiam z Fairen'em.

-Dobrze. Ale powiecie mi wcześniej kim wy jesteście ? W moim śnie niektórzy mówili do ciebie “panie”?-zwróciłam się do mojego ojca.

-Clarie, ja jestem królem Liverseen.

-Królem, to znaczy,ze ja jestem...

-Księżniczką-dokończyła za mnie Roselie. Że co ?!??!?

-Naprawdę ? Taką prawdziwą księżniczką? Jedną z takich, które noszą długie suknie,diademy i takie tam?-zapytałam zdezorientowana.

-Tak, ale tylko podczas różnych bali. Na co dzień chodzimy normalnie ubrane. No może poza naszą mamą, ona bez przerwy chodzi w sukniach.-powiedziała Rosalie. Dopiero teraz przyjrzałam się jej dokładniej. Miała brązowe oczy i włosy podobne do moich tylko trochę jaśniejsze.

-Rose, coś nie podoba Ci się w moich sukniach ?-zapytała ją nasza mama.

-Nie, ale wolę nosić wygodne spodnie i koszulę niż jedną z twoich fikaśnych sukienek.-odpowiedziała matce.

-To prawdziwa chłopczyca. Ubiera się i zachowuję jak facet-powiedział do mnie szeptem Rafael.

-Tak ? Ale ja przynajmniej nie stroję się w różne dziwne stroję i nie zachowuje jak baba jak taki jeden.

-Roselie, wcale się tak nie zachowuję-krzyknął Rafael.

-Właśnie, że tak! Nie widziałaś go na ostatnim balu wyglądał jak napuszony paw.-zwróciła się do mnie.

-Rose, przesadzasz-odkrzyknął Raf.

-A właśnie, że nie !-nadal się kłóciła.

-Już widzę, że jesteśmy rodziną.-powiedziałam cicho śmiejąc się. Nie mogłam się zdobyć na nic innego. Cały czas miałam przed oczami obraz Luke'a.

-Co?-zapytali zdezorientowani.

-Widocznie kłócenie się mamy we krwi.-powiedziałam posyłając im uśmiech.

-Najwidoczniej tak.-powiedział nasz ojciec.

-Powiecie mi jeszcze czym jest Rivenia? Luke powiedział mi o niej kiedyś przez przypadek.

-Rivenia to królestwo należące do Anerona.-powiedziała moja matka.

-Ale Luke mówił, że jego ojciec...

-...jest królem?-dokończyła za mnie Roselie.

- Tak. Zaraz to znaczy,że Luke....-przerwałam otwierając szeroko oczy kiedy uzmysłowiłam sobie prawdę.

-Lukestian jest synem Anerona.-dokończył za mnie mój ojciec.

-Nie...-zdołałam wykrztusić. Nie, nie, nie, nie ! To nie może być prawda ! 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Siemka !

Witam !

Na samym początku chcę przerosić za wszystkie błędy !!! Rozdział  pisany i poprawiany na szybko.... No, ale pomijając błędy ! Dziękuję za przeczytanie tego rozdziału ! Bardzo, ale to bardzo proszę o zostawienie komentarza. Nawet zwykłego "czytam". Oczywiście będzie mi bardzo miło gdy napiszecie mi co Wam się spodobało! Co sądzicie o postaciach? Czy jest bardzo źle czy aż tragicznie? Mam nadzieję, że się spodobało. Nie rozpisuję się już więcej... 

Do następnego rozdziału, który będzie ....nie wiem kiedy xD

Wasza wkurzająco-urocza Asikeo^^